ALS KAFKA IN DE BANANENREPUBLIEK NEDERLAND
Alfred Krans
Het begon zo mooi op een warme zomerdag in 2001. Ik werkte als juridisch medewerker van Vluchtelingen Werk Nederland op het asielzoekerscentrum in Gasselte, was Afrika – specialist en had dus veel Afrikaanse cliënten. Op die warme ochtend vroeg een vrouwelijke collega, of ik niet eens met die boze jongen kon praten. “We hebben het allemaal al geprobeerd, maar hij is alleen maar boos en wil al helemaal niet met vrouwen praten.” Ik zag hem staan. Een jochie van amper 16 met een tweedehands broek aan, die had ooit bij een kostuum gehoord. Zwarte booties, lomp en ook van de lommerd. Grote, wantrouwende ogen keken je aan. Ik had even in zijn dossier gebladerd, hij kwam uit Sierra Leone. Ik zag het meteen al, dit kind had gruwelijke dingen meegemaakt. Mij lukte het om bij hem de deur op een kier te openen en na een paar dagen was zijn boosheid, zijn wantrouwen, zijn angst weggesmolten. Het bleek een zachte jongen, eenzaam en alleen, al geknakt in de knop. En nu, anno 2006, is hij 20, hij is nog steeds alleen, woont in Lagos in Nigeria, heeft geen werk, kan niet naar school. Ik betaal zijn piepkleine appartementje en bel hem drie keer in de week. “Pap, ik mis je iedere dag, ieder uur, iedere minuut”, zegt hij vaak in vlekkeloos Nederlands. Wat is er dan gebeurd in die vijf jaar? Ik zou dit gat op kunnen vullen met een complete roman, maar er is iets veel beters, een huiveringwekkende correspondentie, die het allemaal veel beter uitlegt dan ik kan schrijven. Die begint in 2005 met een taaie, ambtelijke, kille brief van de Nederlandse ambassade in Abuja te Nigeria.
Datum: 09-07-2005
Hierbij deel ik u mede dat is beslist op uw visumaanvraag van 08-07-2005 bij de Nederlandse vertegenwoordiging te ABUJA voor uw beoogd bezoek.
Ingevolge artikel 15 juncto artikel 5 van de Overeenkomst ter uitvoering van het Akkoord van Schengen van 19 juni 1990 en op grond van op het Soeverein Besluit van 12 december 1813 terug te voeren bevoegdheid inzake visumverlening, is uw visumaanvraag afgewezen, daar u niet voldoet aan de in artikel 5 lid 1, onder c. gestelde voorwaarde: het, zo nodig, overleggen van documenten ter staving van het doel van het voorgenomen verblijf en de verblijfsomstandigheden alsmede het beschikken over voldoende middelen van bestaan, zowel voor de duur van het voorgenomen verblijf als voor de terugreis naar het land van oorsprong of voor de doorreis naar een derde staat, waar de wedertoelating is gewaarborgd, dan wel in staat zijn deze middelen rechtmatig te verwerven.
De reden is dat het vermoeden bestaat dat u zich hier te lande wilt vestigen, op grond waarvan door u een Machtiging tot Voorlopig Verblijf (MVV) dient te worden aangevraagd.
Namens de Minister van Buitenlandse Zaken,
De Ambassadeur voor deze,
Hoofd Consulaire Zaken
En verder stond er in minuscuul kleine lettertjes helemaal onderaan, dat ik een bezwaar in kon dienen bij het ministerie van Buitenlandse zaken, als ik het niet eens was met deze beslissing. Natuurlijk was ik het niet eens met deze beslissing, want hier werd gedraaid en gelogen. Het werd het begin van een moeizaam en keihard gevecht tussen een argeloze burger en de dichtgetimmerde bureaucratie, tussen mij en de Immigratie- en Naturalisatie Dienst, de IND, want die bleek achter de Visadienst Kort Verblijf te zitten, waar het bezwaarschrift naar toe moest.
2005-08-02
Geachte heer/mevrouw,
Hierbij deel ik u namens J.P. mee, dat ik bezwaar maak tegen uw beschikking op visumaanvraag, uw kenmerk NLVK3113076. Om te voorkomen, dat u de bezwaartermijn kunt laten verlopen door te stellen, dat de heer P. zelf het bezwaar moet indienen, deel ik u mede, dat ik gemachtigd ben zijn belangen te behartigen, zoals uit de bijlage moge blijken.
U stelt in uw beschikking, dat het visum is geweigerd, omdat een aantal documenten conform art. 15 lid 1 onder c niet zouden zijn overgelegd. U noemt echter niet expliciet welke documenten ontbreken, hetgeen ik in strijd acht met het zorgvuldigheids- en motiveringsbeginsel. J.P. heeft wel degelijk voldaan aan alle formele vereisten.
Op 5 juni heb ik een mail naar de ambassade gestuurd met een aantal op de persoon toegesneden vragen over het verkrijgen van een toeristenvisum in Nigeria. Een dag later heeft ook P. van den B., advocaat te B., een mail gestuurd met het verzoek om specifieke informatie. Op beide mails is nooit geantwoord. Vervolgens heb ik een mij bevriende relatie in Lagos ingeschakeld om ervoor te zorgen, dat het juiste formulier werd ingevuld en de daarbij behorende documenten werden verkregen. Dat hij niet kon aantonen over voldoende middelen van bestaan te beschikken in Nederland is pertinent onjuist. Een van de documenten was een door mij getekende brief, waarin ik verklaar, dat zowel de reis- als verblijfkosten geheel voor mijn rekening komen. U had mijn liquiditeit kunnen verifiëren door gebruik te maken van het in de brief genoemde telefoonnummer en e-mail adres. Was het dan beter geweest, dat J.P. ter plekke een zak vol euro’s had getoond? No cash verordonneert u toch zelf in de checklist.
In het formulier is verder duidelijk aangegeven, dat er een retourticket Lagos-Amsterdam-Banjul gekocht zou worden, zodra bekend was, dat het visum zou worden toegekend. Dit is mondeling ook nog door J.P. op de ambassade bevestigd. Als er op voorhand een ticket was gekocht, was het geld nu verloren geweest, want u heeft immers het visum geweigerd. U had een schriftelijke bevestiging in het aanvraagformulier, u had mij of mijn relatie in Lagos binnen vijf minuten kunnen raadplegen als u de zaak niet vertrouwde.
Aan het eind van uw beschikking komt u ineens met een geheel andere reden, waarom het visum is afgewezen, nl. dat het vermoeden bestaat, dat J.P. zich in Nederland wil vestigen. Ook dit is in strijd met het zorgvuldigheids- en motiveringsbeginsel, want u motiveert nergens, waarom u dit vermoeden heeft. Op de ambassade heeft J.P toch duidelijk uitgelegd, dat hij dit helemaal niet van plan was, geen asiel wilde aanvragen, niet illegaal in Nederland wilde blijven, maar rond wilde kijken naar mogelijkheden om zijn studie verpleegkunde te voltooien. Hij wilde zich speciaal oriënteren op de gehandicaptenzorg, waar hij ooit mee was begonnen. In Nigeria zijn daarvoor niet genoeg mogelijkheden, in zijn land van herkomst al helemaal niet. Hij heeft een gestempeld document van het ministerie van educatie uit Sierra Leone overgelegd, waarin vermeld wordt, dat deze opleiding niet in Sierra Leone bestaat en dat er geen bezwaar is van de autoriteiten om de opleiding in een ander land te volgen. Na zijn kort verblijf in Nederland zou hij naar Gambia vertrekken, om in de plaats Kartong als stagiair/volontair te gaan werken bij een Nederlands project van Stichting Evenaar, die daar een dokterspraktijk opzet met mogelijkheid tot opname en behandeling van ernstig zieken en zwangeren. Vandaar uit wilde hij dan na enige tijd een mvv aanvragen om in Nederland zijn studie te kunnen afmaken. Een document van Stichting Evenaar had hij bij zich, dit had dus ook door u geverifieerd kunnen worden. Wat moet iemand dan nog meer doen om te bewijzen, dat hij niet onder valse voorwendselen naar Nederland wil?
Wat mij vooral tegen de borst stuit is de arrogante houding van de ambassade. Het interesseert de mensen daar, het spijt me dat ik het zo moet zeggen, geen ene moer, hoe een Afrikaanse jongen van 19 van Lagos naar Abuja komt en geacht wordt om 10 uur in de ochtend persoonlijk het aanvraagformulier in te leveren. Iedereen weet, dat Nigeria een zeer gevaarlijk land is, waarin overvallen aan de orde van de dag zijn. Ik heb hem daarom laten vergezellen door een pastor uit Lagos, voor wie hij regelmatig werk deed in zijn kerk. Tien uur in de bus, een hotelovernachting voor een afspraak op vrijdagochtend 8 juli om 10.00 uur voor het afleveren van een formulier en een kort gesprek. De heren werden terug verwacht op dinsdag 12 juli voor de uitslag. Hoe de resterende dagen door te brengen in het peperdure Abuja? Dat is niet het probleem van de ambassade. Ze zijn dus op zaterdagochtend teruggegaan naar Lagos en wilden maandag noodgedwongen de reis van 20 uur heen en weer opnieuw maken. Daar heeft mijn relatie een stokje voor gestoken en de ambassade gebeld, dat dit absurd was, zeker nadat hij te horen had gekregen, dat de visumaanvraag was afgewezen en dat het uitsluitend nog ging om het ophalen van de beschikking. De brief is toen door de koerier van mijn relatie naar Lagos gebracht. Het meest schrijnende vind ik, dat de beschikking is gedateerd op zaterdag 9 juli, toen de beide heren nog in Abuja waren en de brief dus nog konden ophalen. Enfin, het aanvragen van een toeristenvisum in Abuja heeft mij een hoop geld gekost.
J.P. bevindt zich sinds enkele dagen in de plaats Kartong in Gambia en begint daar als volontair, conform wat hij op de ambassade heeft verteld. Ik vond, dat hij nu maar zo snel mogelijk uit Nigeria weg moest. Ik zal hem adviseren binnenkort een mvv aan te vragen en zich alvast voor te bereiden op de moeilijkheden, die daar weer mee gepaard gaan. Dan krijgen we te maken met de IND en die dienst ken ik uit eigen ervaring. Maar niemand kan mij vertellen, waarom het niet mogelijk is een intelligente Afrikaanse jongen een paar jaar in Nederland te laten studeren op kosten van particulieren, inclusief kost en inwoning, de staat kost het geen cent. En ook al zou hij besluiten na voltooiing van zijn studie in Nederland te blijven, het wemelt in deze sector van de onvervulbare vacatures, dan zouden we nog blij moeten zijn.
In afwachting,
Maar ik kon wachten, tot ik een ons woog, ik kreeg geen antwoord. Een gebruikelijke tactiek in de wereld van de bureaucratie, want zij zijn Goliath en ik maar een David. Maar de woede steeg langzaam in David omhoog en hij stuurde een venijnig briefje, waarin hij zich beriep op de Algemene Wet Bestuur, die voorschrijft, dat een overheidsdienst zo spoedig mogelijk een bericht van ontvangst op een bezwaarschrift moet sturen en ik vond, dat die termijn rijkelijk was overschreden. De steen trof Goliath tussen de ogen, want er werd binnen twee dagen gereageerd. Hier hadden ze te maken met iemand, die de wet kende, maar dat werd onmiddellijk afgestraft. De ontvangst werd weliswaar bevestigd, maar men beriep zich meteen op een ander artikel uit dezelfde wet, die de mogelijkheid gaf om de beslissing met tien weken te verdagen. En dat deden ze. Goliath sloeg keihard terug en haalde alles uit de kast. Na enige tijd ontving ik een kort briefje, waar het ijswater vanaf droop, maar waar ook duidelijk leedvermaak in doorklonk. Men had ontdekt, dat J.P. mij niet op de juiste manier had gemachtigd, zoals dat werd voorgeschreven in artikel 70 van de Vreemdelingenwet en dat leverde weer volgens de Wet Algemeen bestuur een verzuim op, waardoor men het bezwaarschrift niet ontvankelijk hoefde te verklaren. Of ik maar binnen twee weken het verzuim wilde herstellen en natuurlijk werd ook de beslistermijn met twee weken verlengd. Wie was deze Goliath, die de handschoen had opgenomen? Hij hulde zich in anonimiteit, zoals bleek uit de ondertekening:
De minister van Buitenlandse Zaken,
Namens deze,
Het hoofd van de Visadienst, namens deze,
(Deze brief is vervaardigd in een geautomatiseerd proces en daarom niet ondertekend)
De Unitmanager
Daarmee werd ik ook nog eens tot een Don Quichot gemaakt, die tegen windmolens vecht en wiens schermutselingen honend werden gepareerd met afleidingsmanoeuvres over onzinnigheden. Ok dan.
Geachte heer/mevrouw Anoniem,
U vraagt mij in uw brief om een machtigingsformulier binnen 2 weken naar u terug te sturen. Tot mijn verbazing moet ik u zeggen, omdat ik bij mijn bezwaarschrift van 3 augustus j.l. een machtiging had bijgevoegd, die tot nu toe overal is geaccepteerd, ook in 2003 bij de IND, dus wat is het probleem? U kiest tegenwoordig voor de anonimiteit, uw brieven worden niet meer ondertekend, dus een kort overleg is niet meer mogelijk, het blijft al steken bij de telefoniste, die zich gedraagt alsof ze water ziet branden. Vroeger had de IND nog een redelijk vriendelijk gezicht en kon je goed zaken doen, maar sinds die gruwelijke minister Verdonk alles heeft dichtgetimmerd is de IND een onneembaar bolwerk geworden. Waarom heeft u dit eigenlijk nodig?
Een machtigingsformulier binnen 2 weken retourneren van Nederland naar Nigeria vice versa is een onmogelijke zaak, dat kunt u zelf ook bedenken. De posterijen in Afrika werken niet zo efficiënt als in Nederland. Ik kan het formulier scannen en als een attachment per e-mail naar Lagos sturen, maar daarmee is het nog niet terug. De ontvanger moet het attachment eerst uitprinten, vervolgens de gegevens invullen, het formulier opnieuw scannen en dan opnieuw verzenden. Als dit al lukt in Lagos, afgezien van de kosten, die dit voor de ontvanger met zich meebrengt, gaat u vervolgens het bezwaarschrift niet-ontvankelijk verklaren, omdat er niet de originele handtekening onder staat, maar een gescande versie.
Ik heb dus een snellere oplossing bedacht: ik zend u een kopie van een andere versie van de u al toegestuurde machtiging, die ik destijds gebruikt heb voor gemeentelijke zaken en waar de gegevens, die u wilt hebben, wel opstaan. Per e-mail heb ik J.P. laten bevestigen, dat deze machtiging nog steeds geldig is. Ten overvloede heeft hij ook nog eens de benodigde gegevens in zijn e-mail vermeld. Desgewenst kan ik u de originele versie van de machtiging sturen, maar dan wil ik deze p.o. retour, omdat dit het enige exemplaar is, dat ik bezit.
Hoogachtend,
(Deze brief is vervaardigd in een niet-automatisch proces en daarom ondertekend)
Maar ach, zelf een snellere oplossing geven, dat bestaat niet in de wereld van de bureaucratie. Het machtigingsformulier moest en zou er komen, anders kon ik mijn bezwaarschrift wel vergeten en werd het gewoon niet-ontvankelijk verklaard. Dus binnen twee weken graag en de beslistermijn werd natuurlijk weer opgeschort. Maar het kanon, dat in de laatste alinea op mij werd afgevuurd, kwam knalhard aan:
Tot slot bericht ik u voor de goede orde als volgt. Uit de beschikbare gegevens blijkt dat betrokkene staat gesignaleerd in NSIS tot september 2009 als een niet tot het Schengengebied toe te laten vreemdeling.
Nu kwam dus de aap pas uit de mouw, NSIS is een elektronisch signaleringssysteem, waar mensen worden geregistreerd, die iets op hun kerfstok hebben. Ik was gewoon maanden voor de gek gehouden, David was verslagen, alleen Don Quichot was er nog, de windmolens snorden behaaglijk. Dachten ze. Maar de brief was nu ondertekend, ik had een naam en daar kon ik mijn pijlen op richten.
Geachte mevrouw,
N.a.v. uw brief wilde ik u bellen, want met name de laatste alinea onthutste mij zeer. In eerste instantie deelde een, overigens aardige jongeman, mij mee, dat dit niet mogelijk was. Dat had ik al verwacht, omdat ik weet, dat uw dienst zich volledig heeft afgeschermd. Ik legde hem mijn probleem uit, want was het op basis van wat in de laatste alinea stond, nog wel zinvol mijn bezwaar te handhaven? Ik moest hem wel uitleggen wat NSIS was, daar had hij nog nooit van gehoord. Maar hij begreep mijn probleem en zei:“wacht maar, ik zal wel even kijken of ze er is”. Niet dus. “Maar als u een briefje schrijft, antwoordt ze wel”. Bij deze dus.
Uw dienst houdt er blijkbaar van om mensen voor de gek te houden of op het verkeerde been te zetten. In januari had ik al een verblijfsvergunning voor J. aangevraagd in de categorie pleegkind. J.P. woonde namelijk drie jaar bij mij in huis. Hij was als jongetje van dertien uit Sierra Leone gevlucht. Omdat hij moest toezien, hoe zijn vader eerst de armen werden afgehakt en daarna levend werd verbrand in zijn eigen jeep. Omdat zijn moeder later in zijn armen is gestorven na zwaar mishandeld te zijn. Omdat hij haar stoffelijk overschot, dat al tot ontbinding was overgegaan, na 3 dagen nog steeds niet van de trap naar beneden kon krijgen om haar een fatsoenlijke begrafenis te geven. En dan staat zo’n kind plotseling in de haven van Rotterdam en weet heg noch steg. “Wij zullen je wel helpen” zeiden drie kerels in een auto. Hij werd vier dagen lang in een kamer door hen verkracht en daarna gedumpt. Hij kon uiteindelijk de politie vinden en deed aangifte. Ik las later het proces – verbaal. “Ik kan niet zitten, want ik heb zo’n pijn.” Een dag later: “o, kun je nu wel zitten, dan heb je zeker alles gelogen.” Welkom in Nederland. Dit kind trof ik aan in een asielzoekerscentrum, waar ik werkte. Totaal getraumatiseerd, niet aanspreekbaar, twee zelfmoordpogingen en niemand hielp hem. Ik wel, ik nam hem op in mijn huis, hoewel dat niet mocht, je moet afstand nemen tot je cliënten. Maar dit kind, dat `s nachts schreeuwend wakker werd van de nachtmerries, vroeg alleen om een beetje liefde. En van mij kreeg hij dat, een heleboel. En kijk, dit kind ontwikkelde zich tot een stralende puber, die om vijf uur op moest staan om op tijd op school
te kunnen zijn en om zes uur `s avonds de voordeur opensmeet en schreeuwde: “Pap, ik ben thuis!” Maar deze jongen raakte wel uitgeprocedeerd, terwijl hij net bezig was aan een opleiding voor verpleegkunde. Gehandicapten wilde hij later helpen, disabled people. Ik zag de wanhoop in zijn ogen, hij moest weer terug naar dat gehate land. Maar de pastor van zijn zwarte kerk, waar hij trouw iedere zondag naar toe ging, wilde hem helpen. Via zijn relaties lag er ineens een paspoort klaar in de ambassade van Sierra Leone in Londen. Gered, nu kon hij bewijzen, dat hij uit dat land kwam. Alleen, hij moest zelf een handtekening komen zetten. Maar hoe kom je in het zwaar bewaakte Engeland, dat geen Schengenland is. Geen nood, zei de pastor, ik heb dit vaker gedaan. Ik was er tegen, voelde, dat het mis zou gaan, maar ze gingen. Heel Europa door, op zoek naar een gaatje in de grens. Uiteindelijk ging het mis op Schiphol, de pastor liep door de controle en J. werd gepakt met een vals paspoort.
Daarom staat hij waarschijnlijk in het NSIS en uw dienst heeft dat al die tijd geweten. Ook al in januari. Waarom krijg ik dan pas na vier maanden een negatieve beslissing van uw dienst met als argumentatie: bij de aanvraag was de heer P. ouder dan 18. Terwijl overigens nergens in de toelichting bij de aanvraag stond, dat dit een vereiste was. Waarom niet gewoon duidelijk gezegd: je kunt aanvragen, wat je wilt, maar hij komt de eerste jaren het land niet in, omdat hij geregistreerd staat in NSIS. Dan had ik verder mijn pogingen gestaakt.
Maar deze dwaze vader liet het er niet bij zitten, want uw dienst had al zoveel schade en verdriet veroorzaakt. Met de uitzetting naar Nigeria. Mijn vrolijke puber verdween na de paspoort – affaire in de gevangenis en werd nog vóór de rechtszaak uitgezet naar Nigeria, omdat hij daar volgens uw dienst vandaan zou komen en niet uit Sierra Leone. Terwijl hij nota bene beschikte over een legale geboorteakte uit Freetown en een taalanalyse inmiddels had uitgewezen, dat hij wel degelijk uit Sierra Leone kwam. Maar hij werd razendsnel op het vliegtuig gezet, nog voordat zijn advocaat deze punten bij de rechter had kunnen inbrengen. En hij kreeg zijn geboorteakte niet mee van uw dienst, die heb ik later met veel pijn en moeite teruggekregen. En ook zijn bagage niet, die raakte zoek in het uitzetcentrum en werd maanden later bij mij bezorgd. Zo stond hij dan plotseling in Lagos, met alleen een plastic tasje met wat spullen. Weer in de gevangenis, want hij had geen papieren. Met het kleine beetje geld, dat hij nog had, kon hij zich vrij kopen. Maar voordat hij door de politie gedumpt werd, werd hij eerst nog vakkundig gestript. Zijn horloge werd hem afgenomen, zijn gouden kettinkje, dat hij van mij had gekregen, zijn overhemd en jeans. Uiteindelijk is hij op de stoep van een kerkgebouw gaan zitten, met alleen een onderbroek aan en dat werd zijn redding. Iemand van die kerk ontfermde zich over hem, hij kon met mij bellen en ik zorgde voor een klein netwerkje om hem heen.
Daar zit hij nu een jaar, in een vreemd land, doodongelukkig, illegaal, zonder papieren. Hij leeft van wat ik hem geef. Maar natuurlijk wil ik hem terug, ook al zou het alleen maar zijn om zijn opleiding af te kunnen maken. En daarvoor wilde ik een toeristenvisum voor hem aanvragen, om hem de mogelijkheid te geven in Nederland rond te kijken naar een geschikte opleiding en om wat uit te rusten van alle doorstane leed. Hij moest dan wel terug naar Lagos om een mvv aan te vragen, so what?
U kunt aan de brief van de ambassade zien, dat ze hebben gelogen bij hun afwijzing. Hij beschikte wel degelijk over alle benodigde documenten. Daar ging het helemaal niet om, wel om NSIS en dat zeiden ze niet. Ondertussen had ik hem naar Gambia laten brengen, Nigeria is een gevaarlijk land en hij kon deelnemen met dat Evenaarproject aan een studentenuitwisseling met Nederland. Dat had dus ook niet gekund. NSIS. Maar dat wist ik toen nog niet. Inmiddels is hij weer terug in Lagos, wat bleef hem anders over?
Mevrouw, wat ik uiteindelijk van u wil weten, is, of het überhaupt nog zinvol is om mijn bezwaar door te zetten. Op elk bezwaar, dat ik zal indienen, zal ik als antwoord krijgen: hij mag tot september 2009 het land niet in. Op dat antwoord hoef ik niet 8 weken te wachten en u kunt zich de moeite besparen hierin tijd te investeren. Dan kan ik beter een briefje schrijven, dat ik mijn bezwaar intrek. Tenzij? Dat had ik u aan de telefoon willen vragen.
De windmolens kwamen knarsend tot stilstand. Persoonlijke omstandigheden waren ze niet gewend, dat zaaide alleen maar verwarring, daar werd je menselijk van. En nu moest bovendien worden erkend, dat er sowieso negatief op mijn bezwaarschrift zou worden beslist. Maar ik kon wel een verzoek richten tot het Korps landelijke politiediensten tot opheffing van de signalering. Had ik de strijd nu toch gewonnen? Als JP. uit het systeem werd verwijderd, kon ik hem toch ongehinderd naar Nederland laten komen? Ik trok mijn bezwaarschrift in, het werd keurig bevestigd en ik richtte mij tot de KLPD. Maar ik had te vroeg gejuicht. Nog grotere windmolens doemden aan de horizon op. Zij konden mijn verzoek niet in behandeling nemen, want ik moest volgens de Wet bescherming persoonsgegevens eerst een nieuwe procedure doorlopen. En dat werkte als volgt: eerst een verzoek om kennisgeving indienen, vervolgens €4,50 betalen en dan gingen zij kijken of JP. wel echt in het systeem stond. Nu werd ik dus Kafka. En Kafka deed gedwee, wat er van hem werd verlangd. Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Jawel, JP. stond inderdaad in het Schengen Informatie Systeem, maar het Korps was niet bevoegd om JP. daaruit te verwijderen, daartoe moest ik mij wenden tot de signalerende autoriteit. En dat was de IND. Het slachtveld was compleet nu, maar ik richtte mij weer op, ik had toch die mevrouw daar, die mij de tip had gegeven. En ik schreef de brief: ik ben meneer Kafka en wil ontzettend graag, dat u JP. uit het systeem verwijdert, u weet waarom. Het antwoord was kort, mevrouw was vervangen door een meneer. Wij beschouwen uw briefje als een bezwaarschrift tegen de signalering van JP in het NSIS, maar aangezien u dit bezwaarschrift niet met argumenten heeft onderbouwd, geven wij u twee weken de tijd etc, etc, etc.
De cirkel is nu weer rond, we zijn terug bij af. Buiten is het windstil, binnen hoor ik alleen het suizen van de verwarmingsbuizen en het druppen van J.’s tranen op mijn foto. Ondertussen las ik een artikel in Vrij Nederland over de liefdesmarkt van Gambia. Hoe deze goedkope vakantiebestemming ook het jachtterrein is van oudere vrouwen, die op zoek zijn naar een minnaar. Jongens en mannen bieden zich overal aan. Een van die jongens ging met de 61 – jarige Beatrice voor een maand mee naar Nederland. Op een toeristenvisum, van de ene bananenrepubliek naar de andere. Dat kan dus wel, probleemloos.